bu ne biçim hikaye

Ararsan buluyorsun,kurcalarsan bozuyorsun,deşersen eline illaki batıyor bir iğne;kazarsan çıkıyor,örtersen görünmüyor;duyarsan irkiliyorsun,tutarsan hissediyorsun,kaybedersen üzülüyor,bulunca seviniyorsun...Çıkarsan görebiliyor,inersen duyamıyorsun;yağarsan ıslatıyor,yağmadığında kurutuyorsun;beklersen üşüyor,yürürsen ısınıyorsun;seversen  semiriyor,sevmediğinde soluyorsun;açıksan herkes sana geliyor,kapalıysan kapından dönüp gidiyor;verince büyüyor,alınca borçlanıyorsun;gülersen kırışıyor,ağlarsan ayıplanıyorsun.

süpriz

homesweethome

Artık kendi koltuğum,kendi buzdolabım,kendi tabak çatalllarım war oley.Kendi istediklerimi pişirip kendi istediklerimle süsliycem evimi :)

kaygıkorku

Aslında gerçek sondan korkmayız. Korktuğumuz şey ‘son’un öncesidir. Korkutucu olan ölüm değil ölümün fikridir. Ölümün fikri ise yaşamla vardır ve aslında yaşamdan korkarız bu yüzden. Olacak diye korktuğumuz şeylerin çoğu zaten korktuğumuz için olanlardır.
Kayba dair korkularımız bitirici bir hale gelebilir. Oysa kaygının motive edici bir gücü vardır. Kaybı bilmek, onu düşünmek, onu bir anlamda kabullenmek başka ve yüksek bir hale getirir bizi ve bizim diğerleriyle ilişkimizi. Kaybına dair bilgimiz olmayan birine aşık olamayız. Gözüne bakıp “Ya bir gün olmazsa” demediğimiz birine aşkımızı sürdüremeyiz. Kendi hayatımızın da gözüne böyle bakamazsak korkuyla taçlandırırız olsa olsa onu. Korkuyla kemirilen bir ruh asla kanatlanamaz çünkü. Cem Mumcu